Het internet staat vol met verhalen, ervaringen en tips van pleegouders. Wat hierin opvalt is dat deze eigenlijk allemaal geschreven zijn door pleegmoeders. Hierdoor heb ik zelf nooit een goed beeld gekregen hoe het is als man om een pleegouder te zijn. Ik wist niet in hoeverre er een verschil te merken was in de verhalen online en mijn eigen ervaring als pleegpapa.

Nou ik kan je wel vertellen, niemand kan je voorbereiden op het opvangen van een pleegkind. Van de enorme vreugde van het kunnen bieden van een veilige plek gaat het ook gepaard met twijfel, teleurstelling en verdriet. Ik wil graag mensen meenemen in mijn proces in de wondere wereld van het pleegouderschap.

Kort over mijzelf: Ik ben Vincent, geboren in de jaren 80. Ik ben getrouwd met Ella, een jaren 90 kind. Samen wonen wij met onze hond en drie katten in een appartement in Den Haag. Ik ben naast pleegouder werkzaam in de jeugdzorg. Ella is HR-specialist en fanatiek padel-speelster. Wij zijn beiden niet gelovig opgevoed. Wij hebben geen eigen kinderen maar proberen op verschillende wijze de wereld een betere en veiligere plek te maken voor de jeugd.

Vanuit het privacy oogpunt van onze pleegkinderen, hun bio-ouders en onszelf zijn namen in de blog veranderd. De inhoud van het blog is bedoeld om mijn eigen proces en belevingswereld te omschrijven zoals ik deze ervaar. De verhalen kunnen dus gezien worden als opinie en niet als ‘algemene waarheden’.

Ik hoop dat iedereen die de blog leest, wordt aangemoedigd om, net als wij, pleegouder te worden. Er is nog steeds een groot tekort aan pleegouders in Nederland en ieder kind verdient een veilige plek om op te groeien, of dit nu tijdelijk of voor langere tijd is.

*Alle afbeeldingen op de site zijn gegenereerd door middel van ChatGPT.