“Wie ben jij als pleegouder?”

Ella en ik hadden ons, na ons besluit om pleegouder te worden, aangemeld voor een online bijeenkomst waarin uitgelegd werd welke type pleegzorg er allemaal zijn. Het verbaasde mij dat wij hier een keuze in konden maken. Ik was altijd in de veronderstelling dat je een proces ingaat als potentieel pleegouder en dat je daarna verteld wordt voor welke vorm van pleegzorg je in aanmerking komt. Verkeerd gedacht dus.

Kortweg is ons uitgelegd dat er 4 soorten pleegzorgconstructies zijn, namelijk: spoed (tot uiterlijk de eerstvolgende werkdag), crisis (6 weken tot ongeveer 1,5 jaar), weekend (alleen in weekenden en vakanties) en voltijd (het kind woont 24/7 bij je tot volwassenheid of tot zij terug kunnen naar huis).

Wij hadden al besloten dat wij het liefst in aanmerking zouden komen voor voltijdpleegzorg. De gedachte hierbij was: ‘als je het dan doet, doe het dan goed’. Eerst kregen wij een lange lijst met vragen toegestuurd waarin vooral de algemene zaken worden uitgevraagd; hoe oud ben je, wat is je gezinssamenstelling en waarom kies je voor het pleegouderschap. Een paar weken later werden wij gebeld om een eerste gesprek in te plannen, een soort kennismakingsgesprek.

Ik weet nog goed, de afspraak was ingepland op een dinsdag om 09:00 uur. Ella en ik hadden het huis de dagen ervoor (overdreven) schoongemaakt en een ‘kindvriendelijke sfeer’ gecreëerd. Wat wij daarbij misschien een beetje over het hoofd hadden gezien is de gigantische wijnkoelkast die heel centraal bij ons in de woonkamer staat. Niet dat wij nou van die grote drinkers zijn maar het is naast alle kunst in huis een uitgesproken meubel. Waarom ik hier even bij stilsta in het verhaal is omdat dit in een later verhaal, wanneer wij onze eerste crisispleegdochter ontvangen, de wijnkast een bijzondere rol speelt.

“Parenthood requires love, not DNA.” quote op Pinterest

Om terug te komen op die ochtend. Ella en ik waren extra vroeg opgestaan, of nou ja, hadden vooral door de spanning maximaal tot 05:00 uur kunnen slapen. Waarom wij het zo spannend vonden (weet ik nu achteraf) is omdat wij veel hoop hadden gevestigd op het proces. Hiermee hadden wij enorm veel druk op onszelf gelegd om als ‘perfect pleeggezin’ over te komen. Hieraan terugdenkend weet ik niet eens meer wat nou dan volgens ons zo perfect moest zijn of op welke manier. Door zoveel mogelijk jezelf te zijn en jezelf te laten zien in het intakeproces geef je het beste weer wat je een kind te bieden hebt.

De pleegzorgwerkers belden om 09:10 uur dat zij verdwaald waren. Wij wonen namelijk in een flat die niet direct opvalt door de gebouwen eromheen. Al dirigerend vanaf het balkon heb ik de dames naar de hoofdingang kunnen leiden. Zij kwamen naar boven met de lift, stappen ons appartement binnen waarbij de één zegt: “is dat even handig. We kunnen hier kinderen makkelijk geheim plaatsen, niemand die jullie ooit vindt”. Dankzij deze opmerking en de vrolijke glimlach op de gezichten van de pleegzorgwerkers was de spanning direct een heel stuk minder voelbaar.

In de woonkamer gingen wij in gesprek. Opvallend is hierbij dat er eigenlijk direct stelling werd genomen: “Vincent, omdat jij werkzaam bent in de jeugdzorg wil niet zeggen dat je automatisch een streepje voor hebt. Je wordt net zo beoordeeld als alle andere kandidaten”. Oké, dacht ik. Fijn. “En ook”, ging zij door, “ook is het goed om jullie te realiseren dat we het over alles gaan hebben, ook de oncomfortabele onderwerpen”. “Oké”, gaf ik grappend aan, “als je het graag over seks wil hebben met ons ben je van harte welkom”. “Mooi”, zei ze, “dat gaan we de eerstvolgende keer ook zeker doen”.

Wat volgde was een boeiend en vermoeiend gesprek. Vermoeiend omdat er veel werd doorgevraagd over zaken waarvan ik dacht dat Ella en ik op één lijn zaten maar dit (blijkbaar) nog helemaal niet zaten. Ella wilde graag weekendpleegouder worden terwijl ik direct voltijd aan de slag wilde. Vanuit de pleegzorgmedewerkers kregen wij te horen dat ons drukke bestaan (beide een fulltime baan, een eigen bedrijf, nachtdiensten en een druk sociaal leven) de voltijdpleegzorg in de weg stond. Ik was hier teleurgesteld over maar begreep ook zeker waarom dit gedacht werd.

Wij hebben toen besloten om het verdere proces te doorlopen als potentiële weekendpleegouders. Niet omdat dit mijn wens was, maar omdat het leek dat het de enige optie was in combinatie met ons leven op dat moment. Goed om te weten dat je hierin van gedachte mag en kan veranderen, maar daarover in een ander verhaal meer.

Vooral deze eerste ontmoeting met de pleegzorgwerkers was bijzonder en anders dan de andere. Hierna hebben we nog twee uitgebreide gesprekken gevoerd en na de basistrainingen nog een afsluitend gesprek. Pas in dit laatste gesprek hebben we aangegeven wat onze uiteindelijke wens was.

Wat goed is om te weten als je net als ons dit proces ingaat: Wees lekker jezelf. Het initiatief dat je neemt om überhaupt jezelf open te stellen zodat je mogelijk een kind in nood kan helpen, is al een succes op zich. Je gaat jezelf tegenkomen in het intakeproces. Je wordt gedwongen om over zaken na te denken waar je eigenlijk nooit eerder bij hebt stilgestaan. Bovenal leer jij je partner heel anders kennen en dit draagt, naar mijn mening, ontzettend bij aan de band met je partner.