“Laten we pleegouders worden!”

Na inmiddels ruim 12 jaar samen te zijn met ‘mijn Ella’, begint bij mij steeds vaker het onderwerp kinderen te spelen. Collega’s krijgen kinderen, vrienden proberen zwanger te worden en regelmatig wordt mij gevraagd “zijn jullie inmiddels al zover”?

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat het Ella en mij niet gelukt is om op een natuurlijke manier zwanger te raken. Toch blijft er een soort natuurlijke drang om vaderfiguur te mogen zijn voor een kind. Soms voelt dit als een egoïstische gedachte want laten we eerlijk zijn, wat wil ik daar nou eigenlijk precies mee zeggen? Anderzijds heeft het iets weg van het ultieme cadeau dat je een kind kan meegeven. Wij hebben ons leven redelijk op de rit en hebben in ons eenvoudige bestaan ruimte voor een klein, kwetsbaar wezentje. Een zorgbehoefte die niet bevredigd wordt door onze drie katten en hond. Hoeveel wij ook van hen houden.

Net na mijn 35ste verjaardag, ik zal dat nooit vergeten, zaten wij op het Scheveningse strand met onze Duitse vrienden en hun 2 jaar oude dochtertje. Onze vrienden die altijd bomvol energie zaten en bruiste van het leven zaten er wat uitgeblust bij. Ze vertelden ons over hun leven als ouders en dat niets meer zo eenvoudig is zoals daarvoor. Niet iets dat ik niet eerder heb gehoord van nieuwe ouders. Maar, zo vulden zij aan, ze zouden het voor geen enkele reden ooit meer anders willen. Achter een wereld van slapeloosheid, vieze luiers, onder gezeten te hebben met spuug en uitwerpselen en het niet meer in eigen hand hebben van de regie over hun leven, schuilt een wereld van ontdekking, vallen en opstaan, euforische momenten en bovenal hoop op een betere toekomst. En dan hadden ze het alleen nog maar over hun eigen ontwikkeling als opvoeders.

“Pleegzorg. Soms geef je graag één vinger zodat ze je hele hand kunnen pakken.” Loesje

De dag daarna zaten Ella en ik, enigszins bij te komen van de kater van de avond ervoor, op de bank naar een YouTube-filmpje te kijken. Het filmpje ging over de tekorten aan pleeggezinnen in Nederland en de enorme gevolgen voor kinderen die nergens terecht konden terwijl het thuis niet veilig genoeg voor hen is. Opeens voelde ik een waas van emotie over mij heenkomen, keek Ella aan en kon alleen maar zeggen: “dat, dat moeten we doen. Wij worden pleegouders”. Aangeslagen keek Ella mij aan met een grote glimlach op haar gezicht. “Ik weet niet waar die vandaan komt” zei ze, “maar je hebt helemaal gelijk”.

Niet veel later meldden we ons aan om pleegouders te worden. Meer hierover en veel andere onderwerpen in een volgende blogs!